برچسب: بین الملل

چندین دهه است در کشور بحث شایسته سالاری می شود. وقتی 85درصد اقتصاد یک کشور نزد نهاد دولت است، تحقق شایسته سالاری در نظام اجتماعی امری نزدیک به محال است. چندین دهه است در کشور بحث می شود چگونه از مدیریت های فردی به مدیریت های سیستمی حرکت کنیم. تنها با اقتصادِ غیر دولتی و بین المللی شدن اقتصاد، مهارت و سیستم اولویت پیدا می کنند.

بین المللی شدن اقتصاد یک کشور، پی آمد بسیار تعیین کننده‌ای نه تنها در تولید و معاش، بلکه در شخصیت و رفتار آحاد یک جامعه دارد: شفافیت قوانین، مقررات، سیاست گذاری ها و آیین نامه ها. به محض اینکه شرکتی بین المللی شد، باید عملیات و گردش کار خود را شفاف سازی کند چون به محض کوچک ترین تقلب، حیله گری، حساب سازی و تزویر، اعتماد، جایگاه و ارزش سهام خود را در بازار از دست می دهد.

این جنگ بهانه لازم را در اختیار قدرت های مهم جهان قرار داد تا خطر تسریع دگرش های آب و هوایی را نادیده بگیرند. چاره کردن این مشکل نیازمند از خودگذشتگی همه قدرت های عمده است اما وقتی که نگران موازنه جهانی قدرت باشند، کمتر مایل به چنین کاری هستند.

هیچ کدام از دولت‌های ایران، چین و روسیه مایل نیستند که ایالات متحده در قلب آسیای مرکزی مستقر باشد و اکنون خرسند از این‌که موقعیت واشنگتن دچار تزلزل شده است. با پایان حضور نظامی ایالات متحده در قلب آسیای مرکزی، یک افغانستانِ مرفه و باثبات به نفع همه است.

نظم جدید جهانی یک بنیان اقتصادی خواهد داشت که بازتاب دهنده اثراتِ قابل پیش بینی ورود اقتصاد جهانی به یک چرخه بلند مدت است. در این زمینه به طور خاص جهان با اولویت‌های سرمایه گذاری جدید نیز رو به رو خواهد شد.

طبق حقوق داخلی ایران، قراردادهایی که بر اساس اصل ۷۷ قانون اساسی و آئین‌نامه توافق‌های بین‌المللی امضا می‌گردد، می‌بایست برای اجرایی شدن، اجازه و تصویب مجلس (قوه مقننه) را اخذ نمایند تا برای ایران الزام‌آور تلقی گردند. لذا بر اساس حقوق داخلی تا زمانی که مجلس ایران این قرارداد را بررسی و تصویب ننماید، ایران به لحاظ حقوق بین‌الملل، الزام اجرایی و مسئولیت بین‌المللی نخواهد داشت.

هیچ کشوری در دنیا نیست که درباره مصالح ملی و امنیت ملی خود مصالحه کند. ایران به عنوان کنشگر شناخته شده در صحنه بین‌المللی در مورد منافع ملی خود با کسی مصالحه نمی‌کند. برنامه موشکی ایران دفاعی و تدافعی است. برجام برای حل و فصل بحران ساختگی در مسیر پیگیری است.

طبق آمارهایی که از وضعیت تجارت بین‌الملل در سال 2018 منتشر شد، چشم بادامی ها توانستند با ثبت حدود 2هزار میلیارد دلار صادرات، بیش از 12 درصد از کل صادرات جهان را از آن خودشان کنند و پا به پای امریکایی ها سهم قابل توجهی از تجارت جهانی را به دست آورند.

پوتین در جریان سخنرانی آنلاین خود در پنجاه و یکمین سال برگزاری نشست مجمع جهانی اقتصاد، به افزایش نابرابری‌، بیکاری و افزایش پوپولیسم به عنوان محرک‌های بالقوه‌ای برای وقوع درگیری‌های جدید اشاره کرد و افزود که «این بیماری باعث تشدید مشکلات و ایجاد یک وضعیت سیاه ضد یوتوپیا» شده است و باعث گردیده تا شاهد تضعیف نهادهای بین‌المللی و افزایش درگیری‌های منطقه‌ای شویم؛ اقدامی که امنیت جهانی را نابود خواهد کرد.

تحلیلگران مراکز پژوهشی جهان اعتقاد دارند نمی‌توان سال ۲۰۲۰را سالی جهنمی نامید اما در هر صورت همه گیری کووید ۱۹آن را متفاوت ساخته بود. همچنین سال گذشته با تشدید اختلافات سیاسی همراه بود و در این میان برخی نهادهای بین‌المللی هم ناکارآمد شدند.

از دیدگاه رسانه ای و تبلیغاتی مهمترین اصلی که باید مورد تاکید باشد این است که ایران و ونزوئلا به عنوان دو کشور مستقل در عرصه جهانی قرار نیست در زمینه توسعه روابط اقتصادی خود پاسخگوی هیچ کشور ثالثی باشند. در حقیقت هیچ کشور ثالثی حق ندارد در این زمینه دخالت کند یا مانع از انجام آن شود و اقدامات آمریکا نقض آشکار حقوق و قوانین بین المللی محسوب می شود.

روسیه و ایران به‌دنبال اشکال جدیدی از مقابله با تأثیرات منفی تحریم‌ها بر روابط اقتصادی دوجانبه هستند چرا که اتکا به کشورهای غربی که تحریم‌ها را اعمال می‌کنند غیرممکن است و باید به توانایی کشورهایی که قاطعانه از اصول حقوق بین‌الملل پیروی می‌کنند، تکیه کرد.

روسیه یکی از نزدیک‌ترین متحدان و دوستان اسرائیل است با ۲۰ درصد جمعیت روس‌تبار در اسرائیل که روابط بازرگانی با روسیه دارند. یا در مسئله ارمنستان که با جمهوری اسلامی ایران روابط نزدیکی داشته روس‌ها هم به دلایلی از ارمنستان در برابر جمهوری آذربایجان حمایت می‌کنند، درحالی‌که ایران حالت بی‌طرفانه‌تری دارد، ولی از اینکه آذربایجان با اسرائیل روابط نزدیک دارد، رنجیده است.

معضلی که دولت‌ها در سراسر جهان با آن روبرو هستند گشایش اقتصادی یا قرنطینه است. از طرفی، گشایش زودتر اقتصاد می تواند منجر به این شود که دولت‌ها مجبور شوند قفل شدیدتری اعمال کنند، از طرفی دیگر عدم گشایش اقتصاد کافی به معنای توقف در بهبود اقتصادی است. 

ترامپ با رویکرد یک‌جانبه‌گرایی قصد دارد با حاکمیت قدرت و نه حاکمیت قانون به منافع و امنیت خود دست یابد، رویکردی که به‌مثابه تهدید علیه نهادگرایی و اصول منشور ملل متحد محسوب می‌شود که حیات، دوام و اثرگذاری سازمان‌ها و نهادهای بین‌المللی را نیز با مخاطره جدی مواجه خواهد ساخت .