برچسب: بختیار

بعد از روی کارآمدن شاپور بختیار، دو لایحه از سوی دولت به مجلس شورای ملی ارسال شد. بختیار با این استدلال که قوه مجریه و دولت ها که در آن نخست وزیران و وزرا قدرت عمل مطلق بودند، عامل نارضایتی مردم هستند، تلاش می کرد با انجام «اصلاحات ساختاری جزئی» و حذف یا ترمیم نهادهای ایجادکننده نارضایتی در مردم، به کاهش نارضایتی های عمومی کمک کند. غافل از آنکه موج «انقلاب خواهی» و «تغییر رژیم» در افکارعمومی تثبیت شده بود و رهبران انقلاب هم با ورود امام خمینی به ایران و فرار شاه، کار رژیم پهلوی را تمام شده می دانستند.

بختیار می‌خواست در گام اول امام را از بازگشت به ایران منصرف کند اما نتوانست. در وهلۀ بعد به پاریس بروند و به توافقی برسند اما از او خواست اول استعفا کند و بعد دیدار انجام شود. در حالی که اگر نخست‌وزیر نبود ملاقات بلاموضوع بود و می‌شد مثل دیگران. با استعفای سید جلال الدین تهرانی از ریاست شورای سلطنت، نهاد سلطنت هم بلاتکلیف شده بود.

«...آنچه نمی‌بایستی از آن غافل بود شرایط واقعا اسفناک مملکت است. من وارث این اوضاعی شده‌ام که به‌هیچ‌وجه دخالتی در آن ندارم. من وارث یک مملکت پرآشوب و یک سازمان به‌هم‌ریخته‌ای شده‌ام که در این مدت بیست‌و‌پنج سال جز زندان و جز تبعید و جز خانه‌نشینی هیچ نقشی در آن نداشته‌ام و اگر اوضاع مسلما مثل چند سال قبل بود، دعوتی از من برای نخست‌وزیری نمی‌شد. در این صورت و با کمال خضوع در برابر نمایندگان محترم مجلس شورای ملی، تقاضای همکاری صمیمانه می‌کنم نه برای دولتِ من، نه برای شخص من و نه برای همکاران من، بلکه برای نجات مملکت از خطر نابودی».