برچسب: اعراب

در این بیانیهٔ بی‌سابقه به‌صراحت آمده که حاکمیت ایران بر سه جزیرهٔ تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی، براساس قوانین بین‌المللی، «نقض حاکمیت» امارات و «تخلف» محسوب می‌شود.

«اتکای کشورهای عربی به کشورهای غربی بویژه پیمان‌های امنیتی‌ آنها، یکی از حوزه‌های چالش‌بر‌انگیز در روابط ایران با این کشورهاست. در این میان اعراب حساب ویژه‌ای روی روابط با آمریکا باز کرده‌اند در حالی که جمهوری اسلامی ایران خواهان اخراج آمریکا از منطقه است».

اینکه چرا هیچ یک از طرفین درگیر اشاره‌ای به موضوع هسته‌ای در بحران سال ۱۹۶۷ نکرده اند یا نمی‌خواهند بکنند هنوز معلوم نیست. ملاحظات سیاسی یا هرچیز دیگری که پشت این ماجرا باشد به هرحال بیش از نیم قرن است که از زیر بار این ماجرا شانه خالی می‌کند.آنچه، اما برای همه آشکار است، اتمی شدن اسرائیل پس از این جنگ است. در واقع این جنگ نقطه عطفی در برنامه هسته‌ای اسرائیل به ارمغان آورد که نه تنها آن را از نقطه داشتن سلاح هسته‌ای عبور داد بلکه توجهی برای داشتن آن نیز تلقی شد. پیروزی اسرائیل در جنگ ۶ روزه نه شکست دادن ارتش‌های سه کشور عربی بلکه مجوز رسیدن به سلاح هسته‌ای بود که طبق تعاریف بین المللی نقطه عطفی در تاریخ هسته‌ای جهان است.

پیش از حمله 13 آوریل اسرائیل، عربستان و امارات اطلاعاتی را در خصوص حمله ای قریب الوقوع با ایالات متحده تبادل کردند. مرکز فرماندهی آمریکا سپس از این اطلاعات برای هماهنگی پاسخ خود با اسرائیل و سایر شرکایش استفاده کرد. اردن به هواپیماهای ایالات متحده و بریتانیا اجازه داد تا وارد حریم هوایی این کشور شده و پهپادها و موشک های ایرانی را دفع نمایند. گزارش های رسانه ای اولیه به ویژه در ایالات متحده و اسرائیل تاکید داشتند که یک تلاش گسترده منطقه ای موجب خنثی شدن حمله ایران گشته است.

اتحاد نوپا میان اسرائیل و بازیگران عرب که هدف (ادعایی) واشنگتن جهت تعریف ناتوی خاورمیانه هست، برای نخستین بار در جریان پاسخ بی سابقه ایران به حمله تروریستی اسارئیل به آزمون گذاشته شد. از همین رو مقام های اسرائیلی مدعی اند که شاهد کارکرد متفاوت ائتلاف ادعایی بوده اند.

در سال 1973 میلادی یا 1352 شمسی مصر و سوریه با کمک همپیمانان عرب خود چهارمین جنگ اعراب و اسرائیل را رقم زدند. شکست اعراب در جنگ شش روزه 1967 انگیزه مضاعفی برای حمله به اسرائیل بود. نتیجه جنگ 1973 به پیمان کمک دیوید و سپس صلح اسرائیل و مصر ختم شد.

آینده سیاسى پوتین به سرنوشت جنگ بستگى دارد. هرچند محبوبیت رئیس جمهور روسیه از ابتداى جنگ افزایش یافته و غرب هم نتوانسته روسیه را در انزواى مدنظر خود قرار دهد.

در حال حاضر، دولت جو بایدن سعی دارد به هر نحوی شده در ماه‌های باقی مانده تا انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، عربستان سعودی را به سمت عادی سازی روابط با اسرائیل بکشاند و آن را دستاورد بزرگی در کارنامه سیاست خارجی خود معرفی کند. بایدن همچنین با سخنان نادرست خود در مورد تأسیس کشور فلسطین، قصد دارد اعتماد بخش بزرگی از افکار عمومی آمریکا را در میان اعراب ومسلمانان بازگرداند که در ماه‌های اخیر اعتماد خود را به دولت دموکرات از دست داده‌اند.

راه تأمین منافع ایران در این شرایط بازگشت گام به گام به جامعه جهانی است. این مساله جز با برقراری توازن در سیاست خارجی، احترام گذاشتن به قوانین بین‌المللی و رعایت منشور ملل متحد میسر نمی‌شود. تنها در این حالت است که ایران می‌تواند با چین، روسیه، اعراب، آمریکا و اروپا روابط اقتصادی و سیاسی گسترده بر مبنای منافع ملی داشته باشد.

در گذشته،‌ کشورهای عربی طرف درگیری بوده‌اند. این کشورها، عمیقاً دچار تفرقه بوده‌اند و هر کدام منافع خودشان را داشتند. این دیپلماسی را سخت می‌کرد و باعث می‌شد اغلب حول محور آوردن طرف‌ها پای میز مذاکره باشد. وقتی می‌آمدند، همه توجهات به سمت این بود که قانع‌شان کنند که گذشت کنند و امتیاز به‌رسمیت‌شناسی را بدهند. هر قدم همراه با بددلی به این سمت، به سختی حاصل می‌شد؛ اما بازیگران کلیدی عرب امروز منتظر این نیستند که کسی از آن‌ها درخواست کند: عمیقاً علاقه‌مند به نظم امن منطقه‌ای هستند، بیشتر ظرفیت این را دارند که به جای واکنش صرف، کنش دیپلماتیک داشته باشند و هم با اسرائیلی‌ها و هم فلسطینیان تعامل کنند

"آسیا، جایی است که آنها بیشترِ نفت خود را می فروشند، بنابراین می‌خواهند در صنایعی سرمایه‌گذاری کنند که همان نفت را مصرف می کند". همچنین در شرایطی که برخی از سرمایه‌گذاران در هراس از تنش‌های رو به افزایش با آمریکا از چین عقب می کشند، صندوق‌های عربی به افزایش سرمایه‌گذاری خود در چین توجه نشان می دهند. رئیس یک شرکت‌ بزرگ بازارهای خصوصی می‌گوید: "مشتریان عرب ما فرصت بسیار بزرگی را برای تنگ کردن فضا برای شرکت های سرمایه‌گذاری‌های غربی می‌بینند."

موسسه تحقیقاتی سیاست خارجی با انتشار یادداشتی تلاش کرده تا ضمن اشاره به پیامدهای حمله حماس به اسرائیل در جهان عرب، واکنش بازیگران منطقه را به شکلی جدا مورد واکاوی قرار دهد. این مقاله در دو بخش ترجمه شده، که بخش نخست تحت عنوان «رقابت «بن سلمان» و « اردوغان» در میدان جنگ غزه/ تهران، ریاض را دور زد؟» منتشر شد و بخش دوم و نهایی در ادامه آمده است.

ایران جزو معدود کشورهای اسلامی بود که اسرائیل را به رسمیت شناخته بود. با این حال تلاش می‌کرد روابط گسترده امنیتی و سیاسی را با تل‌آویو به‌خاطر نارضایتی افکار عمومی داخلی پنهان کند. مواضع سیاسی تهران هرچند به ظاهر در دفاع از مردم فلسطین بود اما در عمل اقدامات ایران در جهت کمک به اسرائیل و متحدان آن بود.

پروژه کریدور اقتصادی هند-خاورمیانه-اروپا بر پایه ثبات خاورمیانه و مشارکت اقتصادی آن استوار است. از همین روی، بدون انتخاب امارات و عربستان کاهش تنش منطقه‌ای امکان‌پذیر نبود. از منظر منطقه‌ای نیز این کریدور بر پایه توافق‌نامه ابراهیم با اسرائیل (که به وسیله امارات و بحرین در سال ۲۰۲۰ امضا شد) و همکاری غیررسمی و مورد حمایت آمریکا میان عربستان سعودی و اسرائیل استوار است.

 یک رسانه ادعا کرده برنامه‌ی یک نشست تاریخ‌ساز در نیویورک، که قرار بود وزرای امور خارجه‌ی کشورهای عربی خلیج فارس، ایران و عراق را گرد هم آورد، در آخرین لحظه با شکست مواجه شده است. قرار بر این بود که آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد، ریاست این نشست را برعهده داشته باشد.